MEMAHAMI UNDANG-UNDANG PERKONGSIAN

PENGENALAN KEPADA UNDANG-UNDANG PERKONGSIAN

1. PEMAKAIAN UNDANG-UNDANG

Undang-undang utama yang terpakai ialah Akta Perkongsian 1961 (disemak 1974) yang berasaskan dan sama dengan English Partnership Act 1890.

S 47(1) AP- kaedah ekuiti dan Common law yang digunakan dalam perkongsian akan terus dikuatkuasakan, kecuali setakat mana ianya bertentangan dengan peruntukan nyata dalam Akta.

Selain dari itu, perkongsian juga pada dasarnya adalah sebuah perjanjian, oleh kerana itu prinsip-prinsip berkenaan undang-undang kontrak juga boleh diaplikasikan dalam keadaan tertentu – kes: TAN ENG CHOONG lwn. FOO KAI YUEN [1988] 1 MLJ  531

2. DEFINISI

Seksyen 3(1) mendefinisikan Perkongsian sebagai “perhubungan yang wujud antara beberapa orang yang menjalankan perniagaan bersama bagi maksud mendapat keuntungan”

Perkongsian adalah hanya satu hubungan bukan satu pertubuhan yang membezakan entiti antara ahli dan perkongsian.

3. CIRI-CIRI PERKONGSIAN

Berdasarkan s.3 Akta Perkongsian, ciri-ciri bagi sebuah perkongsian adalah seperti berikut:

(a)  Adanya perhubungan antara beberapa orang

(b)  Perhubungan yang wujud adalah untuk menjalankan perniagaan

(c)  Perniagaan yg dijalankan bagi maksud mendapatkan keuntungan

a)    Adanya perhubungan antara beberapa orang

Seperti yang dijelaskan perkongsian adalah perhubungan, bukan organisasi. Akan tetapi perhubungan ini memerlukan beberapa orang bagi mewujudkan hubungan tersebut.

            - bilangan minimum sekurang-kurangnya 2 orang

            - bilangan maksimum bagi perkongsian ialah 20 orang dan  bagi perkongsian yg menjalankan perniagaan secara mengamalkan sesuatu profesion ialah 30 orang - s.14 dan s.47(2).

b) Perhubungan yang wujud adalah untuk menjalankan perniagaan

  -  Ini bermaksud jika pihak-pihak terbabit sekadar membentuk satu kesatuan, atau pertubuhan untuk membuat kerja-kerja amal atau yang berbentuk seni – bukan satu perkongsian.

 - Seksyen 2 Akta Perkongsian mentakrifkan perniagaan sebagai termasuklah sebarang perdagangan, perkerjaan atau profesyen.

Dalam kes GULAZAM v NOORZAMAN AND SOBATH [1957] 23 MLJ 45

perjanjian untuk membeli, menyimpan dan menjual lembu adalah satu perkongsian. Plaintif dalam kes ini yang juga seorang bekas polis dan menjadi jaga sebuah ladang getah, mendakwa bahawa kedua-dua defendan telah berjumpa dengannya dan telah membuat penyusunan untuk membentuk satu perkongsian antara ketiga-tiga mereka untuk membeli, menyimpan dan menjual lembu. Syarat yang dikenakan ialah plaintif mesti menyediakan RM 200 sebagai modal untuk membeli dan defendan - defendan akan menjaga dan menjual ternakan tersebut dan keuntungan dari jualan akan dibahagikan antara mereka secara sama rata. Plaintif telah menyediakan RM 200 sebagai modal. Dia juga menerima saham dari keuntungan. Akan tetapi tiada akaun diserahkan. Plaintif membawa tindakan untuk mendapatkan akaun dan mendapat bayaran yang patut dibayar kepadanya. Defendan-defenadan dalam pembelaanya menyatakan ia tidak perlu berbuat demikian kerana plaintif bukan pekongsi kerana perkongsian sebenarnya tidak pernah wujud. Mahkamah memutuskan bahawa wujud perkongsian antara mereka.

Dalam kes RATNA AMAL v TAN CHOW SOO [1964] MLJ 399 pihak-pihak telah memasuki satu perjanjian formal untuk membentuk satu “sindiket” untuk menjual susu pekat. Dalam satu tindakan untuk menentukan hak harta dalam cap dagangan samada milik sindiket atau salah seorang ahli individu, telah timbul isu samada perhubungan yang diwujudkan dalam perjanjian tersebut adalah satu perkongsian atau bentuk perniagaan yang lain.

Mahkamah Persekutuan memutuskan bahawa oleh kerana pihak-pihak tidak pernah memberi menyatakan sebaliknya menegnai kewujudan perkongsian, maka perhubungan tersebut adalah satu perkongsian.

Dalam kes CHOOI SIEW CHEONG v. LUCKY HEIGHT DEVELOPMENT [1995] 1 MLJ 513, Mahkamah Persekutuan telah memutuskan bahawa kerjasama antara tuan punya tanah dan pemaju bukan satu perkongsian kerana ia tidak memasuki perjanjian dengan niat untuk menjalankan perniagaan yang sama. Niat kedua-dua pihak dalam perjanjian adalah untuk menjalakan pernigaan yang berbeza. Satu pihak menyumbang tanah dan satu pihak membangunkan tanah dengan membina rumah dan kedai.

c) Perniagaan yang dijalankan bagi maksud mendapatkan keuntungan

Peruntukan ini untuk membezakan dengan perhubungan bagi melupuskan harta atau menyelesaikan masalah mengenai harta.

            - Seksyen 3(1) Akta Perkongsian mentakrifkan perkongsian memerlukan, antara lain, perniagaan dijalankan dengan maksud mendapat keuntungan.  

WONG PEN YUEN v SENANYAKE (1962) MLJ 28

Defendan dan Goh adalah pekongsi dalam firma saham dan broker saham. Pada 26 Mac 1959, mereka telah melaksanakan surat ikatan perkongsian yang mana Goh telah memindahmilik saham bernilai $14,000.00 dari modal firma kepada dua orang anaknya yang masih bawah umur. Pada 3 April 1959 pekongsi-pekongsi melaksanakan perjanjian perkongsian dimana Tan menjadi pekongsi firma. Pada 30 April 1959 plaintif membayar kepada defendan sejumlah $20,000 sebagai balasan agar ia menjadi pekongsi firma tersebut.

Seorang remiser saham firma telah mengakibatkan kerugian sebanyak $91,000. Semasa pembubaran firma, palintif tidak mahu berkongsi kerugian dan menuntut balik jumlah $20,000 yang telah dibayar atas alasan beliau belum menjadi pekongsi kerana antara lainnya ialah kedua kanak-kanak tersebut belum memberi persetujuan untuk dia menjadi rakan kongsi.

Mahkamah memutuskan bahawa persetujuan kedua orang kanak-kanak tersebut adalah tidak perlu kerana surat ikatan pada 26 Mac hanyalah penyerahan hak saham didalam perkongsian oleh Goh kepada anak-anaknya dan ini tidak menjadikan kanak-kanak tersebut sebagai pekongsi. Oleh itu, permohonan plaintif ditolak.